Nauczyciel Demotywujący

Pewien człowiek mieszkający od 3 lat na bezludnej wyspie, co noc odbywał pewien rytuał. Od dnia, w którym się na niej znalazł rozpalał ognisko. Marzył, że pewnego dnia ktoś zauważy z oddali dym, płomienie i zabierze go do rodziny, do domu. Każdego dnia musiał najpierw uzbierać odpowiednią ilość drewna aby najpierw wskrzesić a następnie utrzymać ogień. Tajemnica bowiem tkwi w tym, że aby ognisko nie zagasło trzeba ciągle dokładać drzewa. Pewnej nocy mężczyzna tego nie dopilnował. Drewno się wypaliło. Przepływający statek nie zauważył ani dymu, ani ognia. Mężczyzna stracił szansę na spełnienie marzenia. 

O co nam chodzi...

W skrócie i na przykładzie z życia powiem, że (może to brutalnie zabawne) bardziej do pracy motywuje mnie mrówka, która jest w stanie unieść ciężar ważący 30 razy więcej niż ona sama, niż Nauczyciel, który odbębnia swoje zajęcia. Pielęgniarstwo to piękny zawód, niosący ze sobą powołanie, rodzaj misji. Zawód ciężki, wymagający, ale jakże satysfakcjonujący. Jeśli chodzi o dzisiejsze refleksje dotyczące nauczycieli akademickich, z pewnością można powiedzieć, że jest to ciężki orzech do zgryzienia. Tym bardziej, że nikogo nie chcemy obrażać. Pomysł poruszenia tego tematu jednak wpadł mi do głowy, gdy rozmawiając ze swoją koleżanką usłyszałam, że często ma ona jakieś konkretne zainteresowania czy pomysły na realizację siebie w Pielęgniarstwie, a kiedy już pójdzie na zajęcia - żałuje, że w ogóle wybrała te studia i zastanawia się co na nich robi. Nie wiem, czy celem niektórych nauczycieli akademickich jest maksymalna demotywacja studentów (odnośnie wszystkiego: wyboru kierunku, realizacji, spełniania się, kontynuacji kształcenia) ale jeśli tak, to w kategorii SKUTECZNOŚĆ powinni postawić sobie ocenę celującą.

Student 

Jak czuje się student, kiedy słyszy po raz kolejny z ust Magistra Pielęgniarstwa lub kogoś ze stopniem Doktora, że marnuje sobie życie wybierając pielęgniarstwo? Albo, że nikt nas nie doceni, że nikt nie jest w stanie zmienić postrzegania pielęgniarek jako „personelu niższego”? Rekordy bije wypowiedź, że zajęcia z „Pielęgniarstwem” są karą ponieważ kierunek ten jest żałosny w przeciwieństwie do lekarskiego, fizjoterapii… Nie zgadzam się z tym w 100%. I jestem przekonana, że koleżanki i koledzy również nie podzielają tego zdania.

Paradoks przedmiotowego traktowania studentów

Paradoks polega na tym, że większość nauczycieli akademickich na Wydziale Pielęgniarstwa sama studiowała ten kierunek. Co więcej, bardzo często też mają oni stopień Doktora. Dociekając więc „dlaczego niektórzy nauczyciele zachowują się tak a nie inaczej”, ciężko jest mówić o niespełnieniu zawodowym, jeśli ktoś poświęca minimum 9 lat na dokształcenie w zakresie Pielęgniarstwa, ma możliwość należeć do kadry akademickiej czy też pisze prace naukowe. Czym są więc spowodowane niektóre uwagi padające w stronę studentów? Oczywiście można mówić o nieprzygotowaniu do zajęć lub braku zainteresowaniem przedmiotem. Ale tak naprawdę, czy zamiast złościć się na uczniów nie lepiej zapytać siebie dlaczego tak jest? Czym to jest spowodowane? Nie udawajmy, że w historii kształcenia wspaniałym nauczycielom beznadziejnych przedmiotów, udawało się świetnie współpracować z uczniami. Rzeczywistość jest taka, że jeśli ktoś przychodzi na zajęcia, wygłosi co ma wygłosić a raczej wyświetli slajdy, następnie w ramach zaliczenia każe przygotować prezentację i po przedmiocie, to tak naprawdę to jest obopólnie stracony czas.

„w nocy o północy ktoś do mnie dzwoni i umiem to powiedzieć”

Uśmiecham się nawet do monitora pisząc frazę powyżej. Gdybym mogła zebrać ze wszystkich przedmiotów takie zagadnienia, które powinnam umieć w nocy o północy musiałabym chyba wydzielić odrębną półkę w szafie. Chociaż przede mną jeszcze 1 rok studiów magisterskich, dla bezpieczeństwa lepiej wydzielić całą szafę. O co mi chodzi? Chodzi o to, że jeśli mam wspaniały przywilej nauczyć się czegoś na 1 roku studiów, czegoś w rodzaju „koło tętnicze Willisa jest to układ tętnic zaopatrujących mózgowie, leżących na jego podstawie. Ułożenie tętnic mózgu w koło tętnicze przeciwdziała niedokrwieniu mózgowia, ponieważ nawet w przypadku zwężenia lub zatoru jednej z nich krew nadal jest rozprowadzana dzięki pozostałym naczyniom.” to po 2,5 roku nieużywania takiej informacji - nie zapamiętam tego. Oczywiście, nauczyciel akademicki pamięta to w nocy o północy ponieważ rok w rok powtarza to setki razy każdej z grup. Drogi uczniu! Spróbuj takiej ważnej reguły nie wiedzieć, a zostaniesz zmieszany z błotem.

Podsumowując

• Czy wszyscy mają dar nauczania?
• Czy jeśli ktoś w prywatnym życiu nie potrafi przejawiać cech charakteru, ułatwiających kontakt z człowiekiem, to czy powinien zostawać Pielęgniarzem/Pielęgniarką?
• Czy jeśli ktoś w prywatnym życiu nie potrafi przejawiać cech charakteru, ułatwiających kontakt z człowiekiem, to czy powinien zostawać Nauczycielem?
• Czy jeśli ktoś nie kocha swojej pracy i nie ma szacunku do ludzi, to czy powinien marnować swój i ich czas?

Pewien student Pielęgniarstwa, który od 3 lat studiował ten kierunek na uniwersytecie Medycznym, codziennie odbywał pewien rytuał. Od dnia, w którym się na tej uczelni znalazł rozpalał w sobie pragnienie zrobienia w Pielęgniarstwie czegoś więcej. Marzył, że pewnego dnia ktoś zauważy w nim materiał do oszlifowania i poprowadzi w odpowiednim kierunku. Każdego dnia musiał najpierw uzbierać odpowiednią ilość wiedzy aby móc wskrzesić, a następnie utrzymać realizację celów. Tajemnica bowiem tkwi w tym, że aby mobilizacja nie zagasła trzeba ciągle dokładać chęci, dobrych rad i wsparcia. Pewnego dnia pewien nauczyciel akademicki nie dopilnował swych obowiązków. Miłość do zawodu się wypaliła. Nikt nie zauważył ani studenckiego zapału, ani ognia motywacji. Student stracił szansę na spełnienie marzenia.

POBIERZ W PDF TUTAJ